مراحل آبیاری و کوددهی پیاز

اراضی مناسب کاشت پیاز

پیاز در انواع اراضی زراعی ایران(رسی،آبرفتی،لومی،شنی). قابل کشت می باشد. اراضی مناسب برای کشت پیاز باید حاصلخیز، دارای مواد آلی زیاد و لومی شنی باشد. بهترین PH خاک برای کشت پیاز 7تا5/7می باشد.

آماده سازی خاک (بسترسازی)

یکی از مهمترین عوامل موثر در عملکرد پیاز، بسترسازی مناسب و عاری از کلوخه برای کاشت پیاز است. هرگونه کوتاهی و عدم دقت در تسطیح و تهیه بستر مناسب باعث کاهش چشمگیر عملکرد می شود.

در تهیه بستر مناسب باید عمق شخم بین 15 تا 20 سانتیمتر باشد و سطح خاک باید به خوبی آماده و کلوخه ها نرم و زمین تسطیح شود تا تماس بذر با خاک بیشتر گردد.

کود دهی

با توجه به طولانی بودن دوره داشت پیاز، سطحی بودن ریشه ها و هچنین تعداد زیاد دفعات آبیاری و شستشوی مواد غذایی خاک، کودهای آلی و شیمیایی در کاشت پیاز از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. از مهمترین فاکتورهای موثر در عملکرد مطلوب ،مدیریت صحیح کوددهی است. با توجه به آزمون خاک می توان مزارع پیاز از کودهای حیوانی پوسیده و همچنین کودهای شیمیایی استفاده نمود.

بیشتر بخوانید: برداشت و انبار داری پیاز

برای غنی سازی خاک مزرعه می توان از کود دامی پوسیده به میزان 30تا40 در هکتار استفاده کرد. کودهای حیوانی باعث حفظ رطوبت خاک، بهبود شرایط فیزیکی و تامین مواد آلی خاک می شوند. کودهای حیوانی باید مدتی قبل از کاشت خاک مخلوط گردند. پیاز به عناصر غذایی زیادی نیاز دارد که در 3 دسته قرار می گیرند:

عناصر پایه یا پرمصرف:

شامل کودهای فسفاته، ازته و پتاسه می باشند. کودهای فسفره هنگام آماده سازی و قبل از کاشت به زمین اضافه میگردند. در سالهای اخیر بعضی از کشاورزان کودهای فسفاته را بصورت سرک در پیاز استفده می کنند که این روش توصیه نمی شود و مشکلاتی در زراعت پیاز به وجود می آورد.

کودهای پتاسه نیز باید قبل از کاشت به خاک اضافه گردد و بخشی از آن به صورت سرک در طول فصل رشد در اختیار گیاه قرار گیرد. پیاز یکی از محصولات پرتوقع نسبت به پتاسیم بوده و در اثر کمبود آن مقاومت گیاه به تنش آبی و بیماری ها کاهش پیدا یکند. لذا نیاز می باشد عنصر پتاسیم به حد کافی در اختیار گیاه پیاز قرار گیرد.

کودهای ازته را به مقدار خیلی کم می توان قبل از کاشت مصرف کرد و بقیه نیاز کودی ازته را در طول فصل رشد همراه با آب آبیاری در مزرعه استفاده نمود.

کودهای ازته از مهمترین عناصر پایه تغذیه مزارع پیاز می باشند و باید به صورت سرک در تمام مراحل رشد پیاز با توجه به میزان نیاز گیاه مصرف گردند. علائم کمبود ازت در مزرعه به صورت زردی عمومی برگها بروز می کند و قسمت های هوایی و همچنین سیستم ریشه ای به اندازه کافی گسترش نیافته و کاهش عملکرد بسیار محسوس خواهد بود.

در صورت استفاده بیش از حد از کودهای ازته، قسمتهای هوایی گیاه رشد و توسعه یافته، گیاه به بیماری ها و آفات حساس گردیده و همچنین باعث تجمع نیترات در غده های پیاز می شود.

از مصرف بی رویه کودهای ازته در زراعت پیاز باید اجتناب نمود و 30تا50 روز قبل از برداشت مصرف کودهای ازته را قطع کرد. در صورت نیاز پیاز به کودهای ازته، از کودهای محلول ازت دار می توان بصورت محلول پاشی استفاده نمود.

عناصر ریزمغذی پرمصرف:

این عناصر شامل آهن، روی، مس و گوگرد می باشند. در صورت کمبود عناصر مذکور، گیاه دچار اختلال گردیده و عملکرد کاهش پیدا میکند. گیاه پیاز در صورت کمبود عناصر یاد شده به سرعت واکنش نشان داده و کاهش عملکرد، قطعی خواهد بود. مثلا کمبود مس باعث رنگ پریدگی پوست غده ها، کاهش قابلیت انبارداری و کاهش بازارپسندی پیاز می شود.

عناصر ریزمغذی کم مصرف:

شامل عناصر زیادی مانند منگنز، بر، مولیبدن و سایر عناصر مورد نیاز می باشد. می توان با استفاده از کودهای میکرو بصورت مصرف در آب آبیاری یا محلول پاشی کمبود عناصر مذکور را جبران کرد.

بیشتر بخوانید: بیماری های پیاز و روش کنترل آن

آبیاری

پیاز در دوره رویشی احتیاج به آب فراوانی دارد و در صورت تنظیم نبودن دور آبیاری، پیاز به کمبود آب واکنش نشان داده و عملکرد به صورت چشمگیر کاهش پیدا می کند. با توجه به سطحی بودن ریشه پیاز و نیاز فراوان آبی باید دائما پای بوته از نظر میزان رطوبت خاک بررسی و نسبت به تامین آن اقدام گردد.

دوره آبیاری در طول یک فصل رویشی بستگی به نوع خاک ، دمای محیط، رقم محصول و سن گیاه متغیر بوده و از 3 تا 8 روز متفاوت می باشد. در مراحل ابتدای کاشت و در مرحله نزدیک برداشت نیاز آبی آن کمتر شده و در صورت آبیاری بیش از حد، مزرعه دچار خسارت و کاهش عملکرد می شود.